thriller biograficznyHistoria jednego z najbardziej znan ... thriller biograficznyHistoria jednego z najbardziej znanych seryjnych zabójców wszech czasów. Wyczyny Teda Bundy'ego wstrząsnęły Ameryką lat 70. Ze względu na atrakcyjną powierzchowność, łatwo nawiązywał kontakty z kobietami. Uwodził je, a następnie bez litości zabijał i gwałcił. Został schwytany, lecz aż dwukrotnie udało mu się uciec. Nawet będąc ściganym przez policję, nie mógł powstrzymać się przed kolejnymi zabójstwami kobiet. Został skazany na krzesło elektryczne. Dramat, Thriller Młode, między rasowe małżeństwo właśn ... Dramat, Thriller Młode, między rasowe małżeństwo właśnie przeniosło się do swojego wymarzonego domu w Los Angeles. Wydawałoby się, że od teraz będą wiedli szczęśliwe życie, ale mieszkający obok nich sąsiad okazał się być funkcjonariuszem policji, który nie uznaje tego typu związków. Mianując siebie nadzorcą tej właśnie okolicy, zaczyna nękać nowożeńców, którzy wobec jego nieustannych najść, zaczynają stawiać opór. thriller Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jes ... thriller Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku. thriller Początkująca iluzjonistka Tatiana (Estelle Ras ... thriller Początkująca iluzjonistka Tatiana (Estelle Raskin) razem z przyjaciółkami jedzie do Las Vegas, aby obejrzeć występ światowej sławy magika Krella Dariusa (Billy Zane). Dziewczyna ma szczególne, osobiste powody, aby interesować się sztukami magicznymi. Jej matka, asystentka słynnego iluzjonisty, zginęła tragicznie w trakcie przedstawienia. Okazuje się, że magiczny urok Dariusa obezwładnia także poza sceną. Tatiana jest zafascynowana jego osobowością, ich znajomość staje się coraz bliższa. Jednak coś budzi niepokój dziewczyny. Darius wydaje się mieć jakąś wiedzę na temat śmierci jej matki. Śmierci niekoniecznie przypadkowej... Wkrótce potem ktoś brutalnie morduje jedną z przyjaciółek Tatiany. I nie jest to ostatnie słowo tajemniczego zabójcy... thriller, akcja Cliff i Cydney (Steve Zahn i Milla Jovo ... thriller, akcja Cliff i Cydney (Steve Zahn i Milla Jovovich) są młodą parą, która zdecydowała, że swój miesiąc miodowy spędzi na wędrówkach po pięknych i spokojnych plażach hawajskich wysp. Na jednym z odludnych szlaków para napotyka przerażonych turystów wspominających o okrutnym morderstwie, które miało miejsce na wyspie. Niepewni czy zostać czy uciekać Cliff i Cydney przyłączają się do dwóch innych par. Nikt nie wie komu może zaufać. Raj zamienia się w piekło – rozpoczyna się brutalna walka o przetrwanie. thrillerZgodnie z chińskim przysłowiem życiem człowieka ... thrillerZgodnie z chińskim przysłowiem życiem człowieka rządzą cztery uczucia: przyjemność, szczęście, miłość i smutek. Według tej reguły skonstruowany jest film opowiadający o czterech różnych osobach, z których każda reprezentuje jedno z wymienionych uczuć. Historia o smutku koncentruje się wokół gwiazdy muzyki pop, która przeżywa poważny kryzys swojej kariery, historia o szczęściu – wokół bankiera, który straciwszy wszystko, decyduje się napaść na bank, historia o przyjemności – wokół gangstera, który potrafi przewidywać przyszłość, zaś historia o miłości – wokół lekarza desperacko próbującego uratować życie pacjenta. thriller Film jest zainspirowany prawdziwymi wydarzeni ... thriller Film jest zainspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Jego akcja rozgrywa się w przestrzeniach FBI, stróża najtajniejszych sekretów USA. Gdy młody Eric O'Neill (Philippe) awansuje z niskiego stanowiska prosto do kwatery głównej Biura, jego marzenie o zostaniu prawdziwym agentem federalnym jest bliskie urzeczywistnieniu. Co więcej, O'Neill zostaje wybrany do pracy dla Roberta Hanssena (Cooper), znanego agenta, w nowym wydziale stworzonym dla ochrony najbardziej zastrzeżonych informacji wywiadu. Jednak akcja komplikuje się gdy O'Neill odkrywa prawdziwe powody swojego awansu... thriller Policjantka wydziału zabójstw zostaje oddele ... thriller Policjantka wydziału zabójstw zostaje oddelegowana do rozwikłania zagadki seryjnych morderstw. W toku śledztwa okazuje się jednak, że wszystkie ofiary to mężczyźni z którymi łączyły ją romanse... thriller Kiedy reporterka śledcza Rowena Price (Halle ... thriller Kiedy reporterka śledcza Rowena Price (Halle Berry) dowiaduje się, że za śmiercią jej przyjaciółki może stać jeden z ważnych ludzi świata reklamy, Harrison Hill (Bruce Willis). Rowena decyduje, aby przy pomocy swojego współpracownika Milesa Haleya (Giovanni Ribisi) przeniknąć do świata, w którym obraca się Hill. Udając Katherine, tymczasową pracownicę agencji Hilla oraz Weronikę, z którą Hill flirtuje w sieci, Rowena ze wszystkich stron osacza swoją ofiarę i wkrótce odkrywa, że nie tylko ona zmienia tożsamość. Im bliżej jesteśmy prawdy, tym lepiej rozumiemy, jak daleko bohaterowie filmu są w stanie się posunąć, aby ją chronić... thriller Levis jest zakochany w Vennie, która właśnie ... thriller Levis jest zakochany w Vennie, która właśnie opuściła miasteczko żeby rozpocząć college. Oboje tęsknią za sobą więc czemu by nie spotkać się. Mimo, że droga jest długa Levis postanawia odwiedzić Vennie. W podroż wybierają się z Fullerem, bratem Levisa. Droga się dłuży wiec obaj postanawiają się zabawić CBS radiem. Pechowo radio jest ulubioną stacją maniakalnego zabójcy...
Salò o Le 120 giornate di Sodoma. Directed by: Pier Paolo Pasolini. Starring: Paolo Bonacelli, Giorgio Cataldi, Uberto Paolo Quintavalle, Aldo Valletti, Caterina Boratto, Hélène Surgère, Elsa de Giorgi, Sonia Saviange. Genres: Drama, Period Drama. Rated the #55 best film of 1975, and #3984 in the greatest all-time movies (according to RYM
Mówi się, że film był tak słaby lub boleśnie przeciętny, że wyleciał komuś z głowy jeszcze w trakcie napisów końcowych. Nie zamierzamy pochylać się nad takimi tytułami, choć faktem jest, że „słabość” i „przeciętność” to określenia zależne od gustu każdego widza. Nas interesują produkcje, które wywołują takie emocje, nierzadko skrajne, że nie da się o nich zapomnieć. Nieodwracalne (2002), reż. Gaspar Noé Zaczynamy od jednego z najbardziej kontrowersyjnych filmów XXI wieku. Choć Nieodwracalne jest w dużej mierze opowieścią o arbitralności przemocy i nieodwracalności tego, co kształtuje ludzką rzeczywistość i podejście do otaczającego świata (fizyczne obrażenia, perwersyjne myśli doprowadzone do urzeczywistnienia), film został zapamiętany głównie przez dwie emocjonalnie trudne sceny. Pierwszą jest ujęcie ludzkiej twarzy zamieniającej się za sprawą gaśnicy w miazgę, drugą nakręcona z ohydnym realizmem dziesięciominutowa sekwencja gwałtu, tak brutalnego, że bohaterka Moniki Bellucci zapada w śpiączkę. Oba fragmenty wywołują skrajne emocje i są ze sobą nierozerwalnie złączone fabularnie, narracyjnie i egzystencjalnie, zaś prowadzący opowieść od końca do początku Noé bawi się nie tylko sercami i umysłami, ale też percepcją widzów. Czas wedle tego filmu niszczy wszystko, ale wymazać Nieodwracalnego z pamięci nie sposób. Salo, czyli 120 dni Sodomy (1975), reż. Pier Paolo Pasolini Od kilku dekad Salo cieszy się niezmiennie reputacją jednego z najobrzydliwszych filmów w historii kina. Kontrowersyjny włoski intelektualista i reżyser Pasolini wziął na warsztat powieść Markiza de Sade’a, by zrealizować ociekającą moralnym oraz seksualnym nihilizmem alegorię ludzkich ciągot do różnych totalitaryzmów. Czterech wpływowych i zblazowanych libertynów porywa grupę nastolatków i przez kilka miesięcy poddaje ich mniej lub bardziej wyszukanym torturom. Dlaczego? Bo mogą, co jest tyleż krytyką faszyzmu i innych ustrojów, w których władza zmienia intelektualistów w zwierzęta, co ohydnie obrazową refleksją na temat okrucieństwa wpisanego w ludzką naturę. Przez film przewijają się nawiązania do Dantego, Prousta i Nietzschego, ale Salo pamięta się za sceny deprawacji, okaleczania czy zjadania odchodów. Mimo że niezwykle trudno na tym filmie wysiedzieć, wielu uznaje go za jedną z najważniejszych produkcji w historii kina. Idź i patrz (1985), reż. Elem Klimow Nakręcony niemal czterdzieści lat temu dramat wojenny, który w gruncie rzeczy wyczerpał temat II wojny światowej jako bezprecedensowej humanistycznej apokalipsy, traumatycznego szeregu wydarzeń, po których w wielu częściach świata nic już nie mogło być takie samo. Na ekranie śledzimy katorżniczą odyseję młodego białoruskiego partyzanta, który staje się świadkiem tak ogromnych okrucieństw, że pod koniec filmu jego twarz przypomina oblicze zmęczonego życiem starca, a widz czuje na sobie jeszcze długo po seansie psychologiczne brzemię. Klimow ukazuje wyjątkowo wymownie nie tylko fizyczną i psychologiczną grozę wojny, ale miesza także realizm doznań z warstwą egzystencjalną, surrealistyczną, wizualnie poetycką, żeby zmusić widza do przyjęcia perspektywy błąkającego się po białoruskich bezdrożach człowieka, który przestaje być pewien, czy jest wciąż człowiekiem. Najstraszniejszy możliwy horror z ludźmi w roli potworów. Więzień nienawiści (1998), reż. Tony Kaye Podobnie jak w przypadku Nieodwracalnego prawdziwą treść filmu Kaye’a i wpisane w fabułę refleksje przesłoniła wyjątkowo brutalna scena, której nie da się w żaden sposób „odzobaczyć”. Oto skrajny neonazista i biały suprematysta Derek Vinyard (być może najlepsza rola w karierze Edwarda Nortona) zmusza czarnoskórego chłopaka do położenia głowy na krawężniku tak, żeby jego zęby dotykały betonu – po czym uderza w nią z całej siły nogą. Wizualnej siły zrealizowanej w czerni i bieli sceny dodaje nakręcony w zwolnionym tempie fragment, w którym zakuwany w kajdanki przez policjantów Derek, stojący w samych slipach, z dużą swastyką wymalowaną na piersi, uśmiecha się z satysfakcją w kierunku przerażonego brata. Scena ma jednak uzasadnienie w tym, o czym Więzień… tak naprawdę opowiada – to film o nakręcającej się codziennie spirali abstrakcyjnej nienawiści, w którą wpaść jest niezwykle łatwo, ale uciec czasami nie sposób. Syn Szawła (2015), reż. László Nemes Wracamy do tematyki apokalipsy II wojny światowej wraz ze wstrząsającym węgierskim kinem antywojennym, które w wyszukanej artystycznej formie przenosi widza do nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Szaweł jest żydowskim więźniem w Auschwitz-Birkenau, który pracuje w Sonderkommando i zajmuje się zwłokami zmarłych w komorach gazowych. Wykonuje swą pracę mechanicznie i sumiennie, ale pewnego dnia coś w nim pęka i jakby w wyrazie buntu przeciw otaczającej go koszmarnej rzeczywistości postanawia zapewnić zamordowanemu na jego oczach chłopcu godny żydowski pochówek. A my wraz z nim stajemy się świadkami obozowej rzeczywistości. Nakręcony w klasycznym formacie 1,37:1 Syn Szawła zmusza widza do przyjęcia perspektywy podróżującego między różnymi kręgami piekła Szawła. Nie zawsze widzimy to, co on widzi, ale wszystko słyszymy – a to działa na wyobraźnię bardziej niż jakikolwiek horror. Antychryst (2009), reż. Lars von Trier W zestawieniu nie mogło zabraknąć choć jednego tytułu z bogatej w wykańczające emocjonalnie opowieści filmografii duńskiego skandalisty. Padło na Antychrysta, gdyż w przeciwieństwie do wielu innych historii snutych przez von Triera ta wywołuje wciąż w widzach skrajne emocje. Nic dziwnego, w końcu opowieść o międzynarodowej klasy psychoterapeucie, który wyjeżdża z żoną do zagubionej w lesie chatki, żeby wspólnie walczyć z traumą po śmierci ich ukochanego synka, oddziałuje zarówno na intelekt, jak i zmysły. Z początku jest to historia o przerabianiu żalu przez żywych, żeby mogli żyć dalej, również niejako w hołdzie dla zmarłych, ale w pewnym momencie przeradza się w cielesny horror o popadającej w obłęd kobiecie, która nie potrafi poradzić sobie z odmawiającym posłuszeństwa umysłem. W finale von Trier zarzuca widza nie tylko dziwacznie filozoficznymi scenami, ale przede wszystkim ujęciami obrazowej przemocy i samookaleczania. Człowiek pogryzł psa (1992), reż. Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde Zrealizowane świadomie w czerni i bieli filmy bywają o wiele bardziej wymowne od opowieści skrzących od wystylizowanych kolorów i przykuwających uwagę ujęć, zwłaszcza w kontekście ukazywania przemocy, która pozbawiona ozdobników przemawia mocniej do wyobraźni. Nie ma lepszego przykładu od filmu Człowiek pogryzł psa, mieszanki czarnej komedii i makabrycznego dreszczowca, nakręconej przez czterech studentów w formie mockumentu. Ekipa filmowa chodzi za charyzmatycznym seryjnym mordercą i kręci dokonywane przez niego zbrodnie, by stworzyć audiowizualny portret psychopaty, jakiego jeszcze nie było. A my oglądamy to z obrzydzeniem i niejaką fascynacją, bo przemoc, szczególnie ta przefiltrowana przez medium filmowe, wciąga jak narkotyk. Z czasem filmowcy zaczynają pomagać mordercy, a Człowiek zmienia się z czarnej satyry w ryzykowne igranie z percepcją widza. Ale cel swój osiąga. I zostaje w pamięci. Sinister (2012), reż. Scott Derrickson Może się wydawać, że rasowe hollywoodzkie kino grozy Derricksona odstaje dosyć znacząco od poziomu szokowania wymienionych poprzednio tytułów, ale prawda jest taka, że ma z nimi wiele wspólnego. Choćby wątek utrwalania na taśmie filmowej przemocy, która zyskuje w ten sposób jeszcze większą moc, naznaczając zupełnie przypadkowych ludzi. Bohaterem Sinister jest pisarz specjalizujący się w analizowaniu i opisywaniu prawdziwych zbrodni. Poszukując inspiracji do kolejnej książki, nakłania żonę i dzieci do przeprowadzki do domu, w którym wymordowano całą rodzinę. Tam natrafia na nakręcone na taśmie Super 8mm zapisy zbrodni oraz na złowieszcze pogańskie bóstwo mieszające w głowach wszystkich, z którymi wchodzi w kontakt. Nie element nadprzyrodzony zapada jednak w pamięci, gdyż Bughuul, jak każda hollywoodzka maszkara, jest po prostu efekciarskim stworem. Chodzi o to kto, dlaczego i jak morduje… Dzieciaki (1995), reż. Larry Clark Szokować można na różne sposoby. Nie tylko pokazując horrendalne monstra i uderzającą do głowy władzę jednego człowieka nad drugim, lecz także przedstawiając skrajną i niestety dosyć realistyczną wizję nastoletniego hedonizmu. Nowojorscy bohaterowie Dzieciaków mają po naście lat, ale doświadczeń tyle, ile niektórzy ludzie nie zbierają przez całe życie. Seks, narkotyki i rock, plus kradzieże, gwałt, przemoc na przypadkowych osobach, które odważyły się powiedzieć coś, co naszym pseudo-dorosłym dzieciakom się nie spodobało. Wszystko to bez moralizowania i oceniania, co jeszcze bardziej pogłębia nihilistyczny wydźwięk filmu. Najsłynniejszy jest wątek nastolatki zarażonej wirusem HIV przez lokalnego amanta, który za życiowy cel obrał odbieranie dziewictwa niepełnoletnim, lecz film zawiera masę scen, które chciałoby się wyrzucić z pamięci. Dzieciaki są dziś uznawane za kultową opowieść-przestrogę, ale mało kto widział je dwa razy. Happiness (1998), reż. Todd Solondz Czarna komedia, która wymusza na widzu śmiech w scenach tak ohydnych, że gdy ten uświadamia sobie po napisach końcowych, z czego się śmiał, idzie rzucić się pod prysznic i zmyć z siebie jak najszybciej dzieło społecznego nihilizmu Solondza. Tytuł jest rzecz jasna ironiczny, gdyż szczęścia w Happiness jest tyle, co kot napłakał, jeśli zaś któraś z postaci czuje choć przez chwilę spełnienie, okazuje się szybko pedofilem czy innym dewiantem, który nie potrafi poradzić sobie z własnymi żądzami. Głównymi bohaterkami są trzy siostry, których życie jest wypełnione wątpliwościami oraz emocjonalną pustką, mimo że w przypadku dwóch z nich wszystko wydaje się na pozór idealne. Rozwód, samobójstwo, gwałt, morderstwo, a w samym środku wszystkich wydarzeń grupa zagubionych ludzi, którzy nie wiedzą, w którym momencie skręcili w złą stronę. Dziennikarz, tłumacz, kinofil, stały współpracownik festiwalu Camerimage. Nic, co audiowizualne, nie jest mu obce, najbardziej ceni sobie jednak projekty filmowe i serialowe, które odważnie przekraczają komercyjne i autorskie granice. Nie pogardzi też otwierającym oczy dokumentem.
Salò, or the 120 Days of Sodom. Die 120 Tage von Sodom. Salo, czyli 120 dni Sodomy. Сало, або 120 днів Содому. Saló, o los 120 días de Sodoma. Saló o los 120 días de Sodoma. Salò ou les 120 Journées de Sodome. Salò o le 120 giornate di Sodoma
salo czyli 120 dni zwiastun
